चरीको मर्म

हेर न साथी

त्यो पिंजडा भित्र

एउटी चरी रोइरहिछे । 

मनको वेदना बुझेन्न् भनि

आँखाबाट आँशु खसाली रहिछे । 

एक्लो त्यो पिंजडा भित्र् 

खुसीको गीत हैन 

दुखको आँशु वर्षाइ रहिछे 

आफ्नो पंख भाचिएको देख्दा

शोकको समुद्धमा डुबी रहिछे । 

न खानाको ठेगान््

न परिवारको साथ

धिकार्दै आफूलाई गर्छे अश्रुपात््

फलामो तारहरुको माझ

सबै कुरा बुझ्ने मानवले

आज चरीको मर्म बुझ्न सकेन

मानवलाई अब दावन भन्नुमा 

अब कुनै कसर बाकी रहेन । 

p.s - Found this poem in my grade eight diary